Begon het ooit met een voetbalknie, een tenniselleboog en later de muisarm… we gaan een generatie verder. De nieuwe aandoeningen -vooral bij jongeren- zijn:
Deze week schreef Renske de Greef een leuke column in NRC Next, met als onderwerp ‘De Emoticon‘. Het was een leuke column, maar daarnaast ook best wel een beetje confronterend. Hoe zijn wij verworden tot een communicerend volk dat smileys nodig heeft om elkaar te vertellen wat we voelen, bedoelen en willen zeggen. Van lachende smiley, tot huilende, kussende, zwaaiende en knipogende (misschien nog wel de meeste gebruikte, zeker wanneer je iets cynisch bedoeld). Voor mensen die niet veel ophebben met sms en social media, zal dit onderwerp weinig zeggen, voor alle anderen zit er vast herkenning in. Nu is mijn oprechte belangstellende vraag: hoe vaak maak jij gebruik van emoticons om je verhaal te ‘illustreren’? En wat is je meest gebruikte -misschien daarmee ook favoriete- emoticon?
Met alle problemen rondom de D-Dos aanvallen op banken van dit moment, lijken de deuren geopend te zijn. Nagenoeg elke dag zit mijn mailbox vol met spam van allerlei zogenaamde banken… vraag me alleen af wat die mensen bezielt. En een cursus Nederlands? De mails zijn tenenkrommend slecht!!! Gelukkig dat ze door die taalfouten juist heel duidelijk te herkennen zijn als spam. Maar ik zeg… kill the spammers!!
In NRC Next, en elders heb ik haar ook al gehoord, roept Erica Verdegaal (economie-‘specialist’) op tot het jaarlijks overstappen naar een andere zorgverzekeraar en een andere energieleverancier, omdat je zo een paar euro zou kunnen besparen. Ik erger me altijd enorm aan dit soort oproepen. Overstappen moet je m.i. alleen doen als het ECHT loont. Het overstappen simpelweg omdat het kan en je 2 euro per maand zou opleveren, kost alleen maar geld. Want wie draait er op voor alle bijkomende, administratieve kosten van elke overstap? Juist… wij allemaal weer, want dat komt gewoon verborgen terug in je premie, of in je opslag op energiekosten e.d. En dus betaal IK als niet-frequent-overstapper elk jaar weer voor die onverlaat die voor een habbekrats zo nodig over moet stappen (om vervolgens na 1 maand erachter te komen dat de overstap niet goed uitpakt, om diverse redenen en mij daar dan ook nog eens uitgebreid mee lastig valt door te klagen, steen en been). Daar erger ik me dus aan… zo… dat lucht op… dat is me van het hart.
De hype om het paardenvlees in de lasagne neemt ongekende proporties aan. Martine Kamsma wijdt er een column aan in NRC Next, zoals heel veel columnisten het als dankbaar onderwerp gebruiken. Een heerlijke passage uit haar column wil ik even met jullie delen:
“Een kleine bloemlezing uit de schappen van Lidl.
In de gevulde koek zitten abrikozenpitten in plaats van amandel. In de guacamoledip zit 3,7 procent avocado, verder vooral xanthaangom en guarpitmeel. De krabsala- de bevat 12 procent krab en 35 procent surimi (nepkrab). Het gerookte spek in de andijviestamppot is niet gerookt maar wordt een handje geholpen door ‘rookaroma’. De diepgevroren ‘ossenhaas tournedos’ komt niet van de haas maar is een sjoelschijf van samengeperste stukjes rund, vastgeplakt met water en zeven andere ingrediën- ten die met koe niks van doen hebben. In de ‘frikandel- letjes’ in een doos met 36 minisnacks zit 49 procent kip- penseparatorvlees. Dat is wat ze nog met de hogedruk- spuit van de karkassen weten te halen als het vlees er al af is – verspilling, daar houden ze niet van in de vleesindustrie. De hachee bij de rode kool ziet vooral zo lekker bruin vanwege de ammoniakkaramel. En dan hebben we het dus alleen nog maar over wat er op de verpakking staat.”
Hiermee verwoord ze precies wat ik ook denk en voel; mensen… we kopen het ALLEMAAL! En nooit hebben we ook maar 1 kruimel op ons bord achtergelaten. Laten we nu gewoon deze ‘kruimelproblemen’ achter ons laten en de grotere issues van het leven aan gaan pakken.
“De wieler- autoriteiten hebben Armstrong zijn zeven Touroverwinningen afgeno- men en gisteren kwam daar ook nog de derde plek bij die hij in 2000 bij de Olympische Spelen in Sydney behaal- de. Maar de gele truien zijn vervol- gens niet uitgereikt aan degenen die in de Tour als nummer twee achter hem eindigden, omdat ook zij geen onbesproken dopingverleden had- den. Dat levert de statistische absurditeit op dat er nu zeven Rondes van Frankrijk de geschiedenis zijn ingegaan waarvan de uitslag wel een nummer twee, drie enzovoorts ver- meldt, maar geen winnaar laat zien. Dat reduceert topsport tot een zinloze bezigheid.”
Hebben we hiermee niet meteen bewezen dat een maatschappij waarin competitie zo alom aanwezig is, er eentje is die het slechte in mensen naar bovenhaalt? Het geeft te denken, en dan niet alleen voor de sportwereld, maar voor de wereld in zijn algemeen, toch?
Afgelopen week, vrijdag 28.12 om precies te zijn, stond er op de Zin-pagina van NRC Next een artikel over What’s Appen. Het zou de ‘nieuwe Nanny’ zijn voor veel gezinnen, de vervanging van de babyfoon zeg maar. Dat was een beetje de insteek van het artikel. Op zich een prettig te lezen verhaal van hoe een gezin vandaag de dag contact houdt met elkaar. Maar tevens ook schokkend omdat je merkt dat veel ouders What’s App zien als een manier om de kids weer meer alleen te laten en zelfstandiger te maken dan ze zouden hoeven zijn voor die leeftijd. Dat is een beetje wat ik tegen deze ‘tijd’ heb, waarin ouders dit meer en meer doen. Wat me bij het artikel echter nog het aller-allermeest schokte, was een bepaalde passage aan het eind van het stuk. Ik citeer:
“Agnes Hofman: „Mijn zoon doet altijd de boodschappen, dat hoort tot de taakverdeling bij ons thuis. In de supermarkt weet hij even niet welke kersenkwark ik ook alweer wil, en vervolgens appt hij een foto: ‘Wil je deze kersenkwark?’ Als ik voor hem schoenen koop, gaat het precies zo. ‘Waren het nou deze Nikes, of die andere?’
Tijdens een ouderavond op school hou ik hem steeds op de hoogte van wat er gebeurt. Ik twitter dan trouwens ook politiek incorrecte grapjes en foto’s van al die ouders met hun sombere windjacks en gemakkelijke kapsels. En van de moeder voor me bij wie het rugvet over de stoelleuning puilt. Die foto’s stuur ik ook aan Thomas. Mijn Twitter-volgers vinden dat leuk, maar hij lacht er niet om. Hij appt terug: ‘Je moet mensen in hun waarde laten. En trou- wens, we wisten toch allang dat jij de leukste moeder was?’”
Het eerste deel van deze passage is nog prima, maar dan het stukje waarin Agnes -trots en zgn. stoer- verteld dat ze tijdens de ouderavond lekker los gaat op Twitter, ik vind dit volledig NIET kunnen, en dan met name het feit dat ze er nog trots op lijkt te zijn, en het zelf helemaal leuk vindt. Haar zoon is in deze de wijste en meest opgevoede. Respect voor hem. Ik hoop dat Agnes het in zich heeft om haar zoon’s mening eens nader te overwegen. Wat mij betreft is Agnes de loser van vorige week.
Oktober is de maand waarin er specifiek aandacht wordt gevraagd voor borstkanker, en ook ik als vrouw heb er in mijn directe omgeving en zelf mee te maken. Dus… even aandacht vragen voor Pink Ribbon.
Op Welingelichte kringen vond ik een leuk lijstje, naar aanleiding van onderstaand artikel. Waar ik nu benieuwd naar ben, is of jullie het eens zijn met het lijstje, of dat er zeker andere films in zouden moeten staan. Laat het me weten in de reacties, dan maken we zo de Chantaliaans-top-10-grappigste-films-allertijden.
Airplane is de grappigste film ooit. De film wekte gemiddeld drie lachen per minuut op, blijkt uit nieuw onderzoek. Een panel van Lovefilm, een Britse filmabonneeservice, berekende hoeveel keer er in een minuut gelachen werd, schrijft de Daily Telegraph.
Het panel registreerde het totaal aantal keren dat een film een lach genereerde. Vervolgens deelde zij de lengte van de film in minuten door dit getal.
Top 10 van films met het meest aantal lachen per minuut
Airplane – 3 lachen per minuut
The Hangover – 2,4 per minuut
The Naked Gun: From the Files of Police Squad ! – 2,3
De titel van dit stukje zaait misschien verwarring als je verder leest, want ik doel hier niet op een daadwerkelijke -fysieke- speeltuin, maar op de spreekwoordelijke. Sinds 2010 heeft er in de speeltuin van NRC Next een rotjochie rondgewaard. Elke dag weer moest hij zo nodig gek doen, kattenkwaad uithalen, mijn krant afpakken en hem voor zijn eigen speelse uitingen gebruiken. Commentaren en meningen van anderen ten spijt, hij bleef de pestkop van NRC Next-lezend publiek. Maar nu is het eindelijk over; de speeltuin wordt voor hem gesloten, hij mag er niet meer komen, alleen nog als columnist, maar het stokje van hoofdredacteur wordt hem afgenomen. En daar ben ik zeer zeker niet rouwig om. Laten we hopen dat zijn opvolger 0die overigens geen hoofdredacteur meer gaat heten maar nieuwsmanager– ons eindelijk weer de Next teruggeeft waar we ooit een abonnement hebben genomen.
Naast alle kies/stemwijzers die je een bepaalde partij opleveren, is er ook een site die je een bepaald persoon als uitkomst geeft. Het gaat om de website wiekiesjij.nl. Na het invullen van een aantal vragen komt er een ‘match’ uitrollen. De politicus die het meest aan jouw wensen voldoet. Nou, dat valt nog niet mee… de test crashte tot vier keer toe… zou ik zo’n onbegrijpelijk profiel hebben ingevoerd? Ik denk dat ik het maar eens gewoon zónder al die wijzers ga doen, ik vind mezelf wijs genoeg om het zelf te bepalen, zowel qua partij als qua persoon waarop ik binnen die partij ga stemmen.
Afgelopen vrijdag stond in mijn lijfkrant een twee-pagina-groot artikel van Arjan van Veelen. Een analyse van de zgn. zwevende kiezer. En… ik beken… er zitten kernen van waarheden in die ik niet zo zeer al had gezien. Lees een voorbeeld van zijn artikel:
“De echte macht zit niet in Den Haag of Brussel, maar – het is geen samenzweringstheorie – zit waar het geld is. En jij hebt geld. Niet veel misschien, maar je geeft het dagelijks uit, soms wel tienduizenden euro’s per jaar. Geld uitgeven is stemmen. En jouw briefgeld weegt veel zwaarder dan je stembriefje. De meest directe democratie is in de supermarkt. Daar stem je dagelijks voor of tegen plofkippen. Wie consequent is, kiest een partij die past bij z’n koopgedrag. Koop je biologisch, stem je GroenLinks. Rij je Audi, stem je VVD. Dat is ook het idee achter brandvoting.nl, waar je een partij vindt op basis van je merkenvoorkeur: ‘Kopen is kiezen. Kiezen is kopen.’
Zuilen bestaan nog wel degelijk. Alleen niet meer op basis van geloof of ideologie, maar bijvoorbeeld van consumptie: type huis, type auto. Je hebt typisch VVD-gedrag en typisch GroenLinks-gedrag, bleek ook uit atlas van kiezers van bureau Synovate.
Wees dus eerlijk, en hou je bij je eigen zuil. Je hebt allang gestemd.”
Deze week schreef Renske de Greef een leuke column in NRC Next, met als onderwerp ‘De Emoticon‘. Het was een leuke column, maar daarnaast ook best wel een beetje confronterend. Hoe zijn wij verworden tot een communicerend volk dat smileys nodig heeft om elkaar te vertellen wat we voelen, bedoelen en willen zeggen. Van lachende smiley, tot huilende, kussende, zwaaiende en knipogende (misschien nog wel de meeste gebruikte, zeker wanneer je iets cynisch bedoeld). Voor mensen die niet veel ophebben met sms en social media, zal dit onderwerp weinig zeggen, voor alle anderen zit er vast herkenning in. Nu is mijn oprechte belangstellende vraag: hoe vaak maak jij gebruik van emoticons om je verhaal te ‘illustreren’? En wat is je meest gebruikte -misschien daarmee ook favoriete- emoticon?
Chantaliaans 
Reacties